Een zwangerschap is een bijzondere periode en elke keer voor elke vrouw ooh zo verschillend. Er zijn vrouwen die de hele zwangerschap op wolken lijken te lopen. Anderen tellen uur per uur af naar die uitgerekende datum omdat ze het zo geweldig beu zijn. Maar er zijn toch enkele zaken die voor veel zwangere vrouwen hetzelfde zijn.
- Je zwangerschapstest kleurt positief. Ja toch? Is dat streepje nu niet te licht? Maar ja, ook de 2e, de 3e en de 4e test bevestigen het. Ja, je bent zwanger.
- Dat wil je van de daken schreeuwen. Maar nope, dat gaat niet. Best eerst even naar de gynaecoloog. En dan tellen tot die 12e week voorbij is. En geef toe, zo een geheim bewaren, het is geen pretje.
- Voila, iedereen weet het nu. Je ziet het ook al mega duidelijk aan mijn buik. Toch? Nee, eigenlijk niet. Het is een kwabje, vis noch vlees. Waar blijft mijn mooie zwangere buik?
- “Ik ga even naar het toilet, als ik binnen de 15 minuten niet terug ben, ben ik in slaap gevallen. Komt iemand me wakker maken?” vraag je je collega’s lief. God dat is vermoeiend een baby maken.
- “Oh, is dat préparé?” Maar dat mag je natuurlijk allemaal niet eten. Dan maar chocolade. “Hoezo de chocolade is op?!” en je begrip trouwens ook.
- Maar ook je geduld krijgt zware tikken. Waarom is er geen aparte rijstrook voor zwangere vrouwen? En een aparte kassa in de supermarkt? Of waarom laat niemand mij voor aan de kassa? Serieus, er is geen respect meer, geen res-pect!
- En ook je gynaecoloog die tijdens je afspraak wordt opgeroepen voor een bevalling van een andere vrouw kan op weinig begrip rekenen. “Hallo, ik ben ook wel zwanger ja!”
- Waar mijn man is? Goh, al even niet meer gezien eigenlijk. Er liggen immers zoveel kussens in bed dat ik hem nog moeilijk kan terugvinden.
- De babykamer is uiteraard ook al lang klaar. Gelukkig, want je baby zal er al over een jaar in slapen. Net op tijd.
- Geen enkele outfit past nog. Van je normale kledij heb je al maanden geleden afscheid genomen maar nu begint zelfs die zwangerschaspskledij te spannen. Zucht. Dan maar mijn jogging. Ik kan dat af.
- Manlief wordt ingeschakeld voor alles. Je sokken aandoen, je schoenen vastbinden. En ook alles wat je op de grond hebt laten vallen moet hij maar oprapen.
- De eindeloze telefoontjes en opmerking met de “hoe lang gaat het nog duren” vraag ben je snel beu.
- Die laatste maand lijkt eindeloos te duren.
- De paniek wanneer het dan eindelijk zo ver is. Want oh yee, zijn we hier wel klaar voor? Maar hé, there’s no way back.
- Dat gelukzalige gevoel om je eigen baby in je armen te hebben.
En hoe vaak je tijdens die zwangerschap ook hebt gevloekt omwille van de beperkingen, de zin in een goed glas wijn en die buik die overal in de weg zat. Wanneer je die baby in je armen hebt en naar die lege buik kijkt en denkt “hoe kan jij daar nu hebben ingezeten?” dan besef je dat het eigenlijk toch allemaal een wonder is.
