Een vlotte bevalling en een wolk van een baby, dat is wat je elke zwangere vrouw van harte toe wenst als ze zwanger is.
De geboorte van je kind is een zeer intense ervaring, een moment waar alle gevoelens en emoties bij elkaar komen en met als kers op de taart die eerste ontmoeting met je kleine wondertje.
Elke bevalling is anders, elk bevallingsverhaal is uniek. En nooit verloopt een bevalling volgens ‘het boekje’.
Bij Baby Spa & Precho vinden we het heel belangrijk om verhalen te delen, omdat praten helpt. Het helpt om intense gebeurtenissen een plaatsje te geven en het werkt inspirerend voor anderen. Het geeft je het gevoel dat je niet alleen staat met jouw unieke verhaal.
De komende weken vertellen wij een aantal bevallingsverhalen van onze trouwe volgers. Want sharing is caring.
Wil jij ook graag jouw verhaal vertellen? Dat kan, stuur ons een mailtje op info@precho.be
Vandaag kunnen jullie het verhaal lezen van Melissa. Melissa werd zelf 21 jaar geleden veel te vroeg geboren.
Melissa Van Hoe:
Met 27 weken (zes maanden) ben ik geboren, maar ook had ik daar een groeiachterstand van vijf weken bij. Ik was dus niet alleen prematuur* maar ook dysmatuur*.
Nergens last van
Mijn moeder had tijdens haar zwangerschap nergens last van en ging voor een normale controle naar de gynaecoloog. Ze voelde zich best goed en er waren geen complicaties.
Tenminste dat dacht ze, totdat ze bij de gynaecoloog er achter kwamen dat ik te klein was. De dagen die volgden gingen in een razendsnel tempo. Mijn moeder werd nauw geobserveerd. Na verschillende controles werd verteld dat ze haar in het streekziekenhuis niet verder konden helpen, als ik daar geboren werd dan zou ik het waarschijnlijk niet overleven.
De confrontatie met de risico’s
Uiteindelijk werd mijn moeder naar een gespecialiseerd ziekenhuis gebracht. Dit ziekenhuis was in Maastricht in dit ziekenhuis waren ze wel gespecialiseerd in vroeggeboortes.
Eerst kregen mijn ouders te horen wat de gevolgen konden zijn. Zo was er 98% kans dat ze een doodgeboren kindje zouden krijgen. De kans dat ik het zou overleven was dus maar 2%, maar wel zou ik dan volgens de artsen geboren worden met heel wat beperkingen. Gelukkig is dit achteraf niet gebleken.
Na mijn geboorte werd mijn moeder ziek en werd haar bloeddruk steeds hoger. Ze bleek het HELLP-syndroom te hebben. Dus niet alleen ik, maar ook mijn moeder werd onder strenge controle gehouden.
4 maanden in het ziekenhuis
Op 10 december 1997 ben ik met 27 cm en 590 gram geboren in het UMC+ in Maastricht. De eerste twee maanden van mijn leven heb ik hier in de couveuse doorgebracht, aan allerlei slangetjes.
In het ziekenhuis hebben zich nog verschillende complicaties voorgedaan. Zo bleek er iets niet goed te zijn met mijn bloed en moest ik een bloedtransfusie ondergaan. Rond Kerst werd ik verplaatst van de gezamenlijke babykamer naar een aparte kamer (op de afdeling neonatologie) omdat de artsen dachten dat ik een besmettelijke bacterie had. Achteraf bleek dit gelukkig niet zo te zijn.
19 februari 1998 mocht ik eindelijk naar het streekziekenhuis, het St. Jans Gasthuis in Weert. Ook hier heb ik nog wee maanden doorgebracht. Op 4 april 1998 mocht ik na vier maanden eindelijk met mijn ouders mee naar huis.
De gevolgen van mijn vroeggeboorte
Elke zwangerschap verloopt anders, elke geboorte verloopt anders. Zo zijn ook de gevolgen bij iedereen anders. Het zou gek zijn als ik geen gevolgen aan had overgehouden.
Natuurlijk heb ik die! Of ik er last van heb? Naar mijn mening niet. In het dagelijks leven maak ik gebruik van gehoorapparaten omdat ik slechthorend ben. Ik heb twee beschadigingen in mijn oren: aan het slakkenhuis en aan mijn middenoor. Naast mijn slechthorendheid heb ik ook een laag energielevel, ik ben (bijna altijd) moe. Waarbij een leeftijdgenoot aan max. zeven uur slaap genoeg heeft, is dit voor mij bij lange na niet genoeg. Op sommige momenten ervaar ik dit als vervelend.
Er kunnen mooie dingen ontstaan
Ondanks dat de tijd na een (extreme) vroeggeboorte een ontzettende onzekere periode is, kunnen er ook hele mooie dingen uit ontstaan.
Zo ben ik in mei 2018 begonnen met mijn eigen Facebook- en Instagrampagina ‘Van klein naar groot’. Op deze pagina heb ik natuurlijk mijn eigen verhaal en ervaringen verteld, maar ook staan er verschillende artikelen op met: (ex-)couveuseouders, familieleden, ziekenhuizen, organisaties/verenigingen, mijn deelname en ervaring als vrijwilliger bij de Vereniging van Ouders van Couveusekinderen, samenwerkingen maar natuurlijk ook verhalen en ervaringen van lotgenoten. Hieruit zijn inmiddels mooie vriendschappen ontstaan.
Van klein naar groot
Heb jij vragen? Wil je je verhaal doen? Of wil jij meer weten over mij en mijn leven als ex-couveusekind? Dat kan via mijn Facebook- en Instagrampagina ‘Van klein naar groot’.
