[BLOG] ‘Het vel hing gewoon los van zijn arm.’

‘De blikken die zeiden –wat is dat nu voor een moeder– waren niet altijd gemakkelijk.’

Brandwonden bij kinderen, vaak kleine oorzaken met desastreuze gevolgen.

Jaarlijks worden in de 6 Belgische brandwondencentra 300 kinderen opgenomen met ernstige brandwonden; meer dan 200 kinderen zijn jonger dan 5 jaar. De meeste kinderen verbranden zich aan een hete vloeistof (warm water, thee, soep, koffie, …). Wist je dat zelfs 1 op 5 van deze brandwonden wordt veroorzaakt door heet badwater?

Het zoontje van Minke geraakte zwaar verbrand door een beker heet water. Lees hier haar aangrijpende verhaal.

Het was een zondagavond. Seeley (mijn zoontje) had zijn pyjama al aan maar had een kakapamper die ik ging verversen voor ik hem in bed ging steken. Papa was in de keuken de boterhammen aan het smeren voor de dag erna.
Terwijl ik naar de kast wandel voor pampers, waggelt de kleine man de keuken in.
Wat er dan gebeurt zie ik nu nog levendig gebeuren. Ik kijk op van uit de kast en zie in slowmotion de kleine man iets het aanrecht nemen en dan het helse wenen.

De ernst drong niet door

Wat bleek? Papa had zin in een chocomelkje en had dat net het kokende water in bekertje gedaan, dat stond af te koelen tot hij het kon drinken. Vermits we net verhuist waren en deze keuken lager was kon onze kleine held er aan.
Doordat het heet was heeft hij het bekertje losgelaten en over zijn gehele arm gekapt, inclusief gezicht.
Ik zie me nog in slowmotion naar hem lopen, hem in mijn armen nemen. Papa zijn huid volschelden terwijl ik naar de wasbak loop en de kraan opendoe. Direct heeft papa de chocomelk van zijn gezicht gespoeld en het stromende water op zijn arm. De ernst drong nog niet echt door.
Ik deed zijn mouw en stukje body naar boven, mijn hart stond stil.

Geen blazen… het vel hing gewoon al los aan zijn armpje.

Het wachten op de ambulance was moordend

Op dat moment gaat alles gewoon op automatische piloot. Ik schreeuw naar papa dat hij dokter moet bellen. Die zegt: “Nee pak een handdoek en we rijden naar spoed.” Alles in mijn lijf zegt dat dat geen goed idee is. Dus ik zeg: “Nee bel de dokter”. Papa neemt zijn gsm en staart er naar “wie moet ik bellen?”. Kortsluiting in zijn hoofd.
Mijn hoofd blijkt toch rustig en ik zeg: “bel gewoon 112, die zeggen wel wat er moet gebeuren. Gewoon 1 1 2”.
Hij gaat in de andere kamer want door het gekrijs kan hij de persoon aan de andere kant niet horen. Ik probeer met man en macht zijn arm onder de kraan te houden, kind spartelt langs alle kanten tegen en krijst zoals hij nog nooit gekrijst heeft.
Papa verschijnt “ambulance en mug zijn onderweg, we moeten ondertussen in de douche gaan staan.” Papa gaat met hem onder de douche staan en ik weet met mezelf geen blijf. Ik kan mijn kind niet sussen en loop naar de voordeur. Natuurlijk is er nog geen ambulance, maar ik zet de deur wagenwijd open.

Mevrouw u heeft alles gedaan wat u kon

Ik haal de zoon zijn knuffel en geef hem die onder de douche in de hoop dat die hem wat kan sussen.
Die minuten tot de ambulance er is zijn moordend. Ik loop van douche naar voordeur en terug. Als ik dan in de verte de sirenes hoor loop ik de voortuin in op blote voeten en doe teken dat ze hier moeten zijn.
Eén van de ambulanciers gaat naar Seeley en de andere komt naar mij om te horen wat er gebeurd is.
Ik ben die mensen nog altijd dankbaar. De geruststellende woorden: “mevrouw, u hebt alles gedaan wat u kon, en dankzij uw snelle reactie zal de schade beperkt zijn.” Hebben in mijn hoofd echt geholpen het te kunnen plaatsen.
45 minuten… 45 minuten moet hij onder de douche blijven. Zijn pyjama in stukken geknipt, infuus steken lukte niet. 45 minuten gekrijs. Een uitgeput kind dat supermoe is, vergaat van de pijn en begint te schokken van het lauwe water.
Na die 45min hebben ze hem pijnstilling kunnen geven, gewikkeld in handdoek op mijn schoot in de ambulance. Naar Stuivenberg, niet naar dichtstbijzijnde ziekenhuis. Zo blij dat deze ambulanciers zelf zeggen: “Dit moet naar Stuivenberg, Lier of Malle kan hier niets mee”.

Een helse rit in de ambulance

Een helse rit die in een oogwenk voorbij was. Op spoed verschijnt papa die is de ambulance met zijn vader achterna gereden. Daar doet de dokter het voorlopig verband open. Ik zie de schade. Ik zie ze nu nog, en tot op heden vult dit beeld mijn ogen met tranen.
“Ja dat is naar boven he, dat is de tweede vandaag” zegt de dokter rustig.
Op bed naar boven met een kind dat gedrogeerd maar rustig in mijn armen ligt.
Boven komt er een verpleger ons tegemoet, neemt hem uit mijn armen met de woorden: “Dit moet steriel zijn mevrouw, hier mag u niet bij zijn. Daar is de wachtkamer” Waarop de zoon terug begint te krijsen. Hij voelt zijn veilige cocon verdwijnen. Daar zitten we dan bibberend in de wachtkamer, op de achtergrond hoor ik mijn kind nogmaals de longen uit zijn lijf krijsen.
Na wat een eeuwigheid leekt te duren kreeg ik hem terug in mijn armen en werden we naar een kamer gebracht. Normaal mag je met dit verband naar huis maar omdat hij pijnstilling gekregen had moesten we nachtje blijven.

De tranen kwamen niet

Ik heb hem daar in bed en aan de monitor gelegd en daar zat ik. Alleen in bed, mijn kind sliep en niets drong door. Ik dacht bij mezelf: “Komaan Minke, je mag wenen he. Je kind heeft net iets traumatisch doorgemaakt, misschien littekens voor zijn leven.” Maar de tranen kwamen niet.

Dankzij een supermama had ik een oplader en wat eten om door de nacht te komen. Ik heb geen oog dicht gedaan.
De nachtverpleging bracht een pijnstiller met de woorden: “Straks is die pijnstilling uitgewerkt en wordt hij wakker en gaat hij pijn hebben. Ik ga je die al geven, kan je die zo snel mogelijk geven.”

Ik heb de hele nacht gewacht tot hij wakker werd. Wenende kinderen in kamers rondom ons en denken: “Straks is dat onze beurt”.
Maar nee, meneer werd ’s morgens wakker, ging rechtzitten en keek rond. Met een blik van “Waar ben ik?” Ik heb hem uit zijn bed genomen en hij is spontaan alle kasten beginnen optrekken en liep de gang op. Mijn mamahart was geschokt maar opgelucht tegelijk.

Ik heb heel de rit gehuild, het kwam er allemaal uit

Het verband mocht er na een 6tal dagen af en de nabehandeling was in Oscare. Super mensen die er alles aan doen om je op je gemak te stellen. Na enkele controles zei de dokter: “Hoe gaat het met jou?” Het standaard: “met mij is het wel oke” antwoord. Ze vertelde me toen dat als we die zomer de arm goed insmeerde en uit de zon hielden hij er niets van ging over houden.
Ik heb de hele autorit naar huis gehuild. Alle emoties, die weken op autopiloot voor mijn kind zorgen, de arm dagelijks meerdere keren insmeren, er zijn voor mijn partner zijn schuldgevoel,… het kwam er allemaal uit. Mijn kind was oké.
Hij heeft er nooit pijn aan gehad, enkel wat last van het verband. En ja, een trauma aan een douchekop. Nu pas na enkele jaren mag ik die terug gebruiken. Hij werd hysterisch als je die openzette. Wat ergens een verborgen trauma was, want hij herinnert zich niets meer van het voorval.

De blikken van andere ouders zijn niet altijd gemakkelijk

De blikken van andere ouders als mijn zoon in putje zomer met lange mouwen rondliep waren niet altijd makkelijk. De blikken die zeiden “wat voor een moeder is dat nu”. Dus probeer niet te oordelen voor je het verhaal weet a.u.b. Mama’s hebben vaak wel een reden.
Maar het heeft geloond. Mijn kleine held heeft er maar 1 klein plekje aan overgehouden. Misschien dat dat nog verdwijnt, maar zelfs als dat niet verdwijnt ben ik opgelucht dat het dit maar is.

Dus onthoud mensen: Eerst water, de rest komt later.

​​​​​​​​​Minke
​​​​​​​​​Een eeuwig bezorgde mama