Je hoort ze wel eens, die verhalen van vrouwen die voldragen kinderen op de wereld zetten zonder dat ze wisten dat ze zwanger waren. Er worden zelfs programma’s over gemaakt.

Ik blijf het maar een gek idee vinden en ergens blijf ik toch ook wel een beetje sceptisch. Ik ben zelf 2 keer zwanger geweest met alles er op en er aan: overgeven tot ver 28 weken, veel te veel kilo’s aan komen, olifantenvoeten en worstenvingers, zweten, puffen en hijgen … Hoe kan het zijn dat je 9 maanden rond loopt met een groeiend wezen in je lijf, zonder ook maar iets gewaar te worden?

Tot ik een post op mijn tijdlijn zag ‘tot onze grote verrassing zijn we opnieuw trotse ouders geworden’. Wat raar, ik wist zelfs niet dat zij zwanger was? Waren ze een week geleden niet nog ergens op vakantie? Ik heb toch geen dikke buik gespot, ik heb toch geen aankondiging van een zwangerschap gezien? Vreemd!

Toch maar even scrollen op haar profiel, zo benieuwd ben ik dan wel. Niets te vinden. Ik klik de reacties open onder de post met een foto van een flinke zoon (3.7 kilo en52 cm). Ik ben blijkbaar niet de enige. De ene verbaasde reactie na de andere.

Het bestaat dus echt! Zwanger zijn zonder dat je het weet.

Vandaag vertelt Tinne haar verhaal voor onze Baby Spa Blog.

“Tinne, de vraag die op eenieders lippen brandt. Hoe kan je in vredesnaam 9 maanden zwanger zijn zonder het te weten? Je bent een hoogopgeleide vrouw van 35.”

Ik breek er nog elke dag mijn hoofd over. Hoe kon ik deze zwangerschap gemist hebben? Ik was al een keertje zwanger geweest. Die zwangerschap verliep zoals elke andere zwangerschap. Tot 15 weken had ik flink last van ochtendmisselijkheid en op het einde van de zwangerschap had ik een flinke ton. Wij hebben zelfs nog een zwangerschapsshoot laten doen en die foto hangt hier nu aan onze muur. Kijk eens hoe rond ik was! Mijn bevalling heeft toen gemakkelijk 18 uren geduurd en ik had al 3 dagen last van voorweeën. Dus nee, ik snap het ook echt niet.

Had je geen enkel symptoom? Heb je nooit getwijfeld?

Ik heb nooit getwijfeld, ik heb nooit een seconde gedacht dat ik zwanger zou zijn. Ik nam heel consequent anticonceptie, die al jaren werkt voor ons en waar ik nooit problemen mee heb gehad. Bij mijn eerste kind hebben we zelfs enkele maanden moeten proberen voor het ‘raak’ was.

Enkele weken voor de bevalling ben ik wel eens een dag thuis geweest van het werk met rugpijn. Ik dacht dat ik gewoon wat te veel hooi op mijnvork genomen had. Achteraf gezien was dit het enige wat in de richting van een zwangerschap had kunnen wijzen.

Was je aangekomen? Had je een buikje gekregen?

Helemaal dus niet. Bij mijn oudste had ik echt een flinke buik die ik ook nog eens graag in de kijker zette met een buikband. Maar nu was ik niets significant aangekomen en had ik ook geen buik.

Wanneer heb je uiteindelijk ontdekt dat je zwanger was? Vertel ons het verhaal!

De dag van de bevalling ben ik ‘s ochtends gaan werken met de fiets. Ik voelde me bij het ontwaken wel misselijk en dacht dat ik iets verkeerd gegeten had de dag er voor. Op het werk kreeg ik enorme last van buikloop en krampen. Het was duidelijk dat ik een serieuze buikgriep had. Ik nam wat buscopan en een dafalgan uit onze apotheekkast op het werk. Heel even ging het wat beter maar al snel kwamen de felle buikkrampen in alle hevigheid terug. Ik belde naar de huisarts, die zei me dat ik volgende ochtend kon langs komen voor een afspraak. Ik heb toen gezegd dat ik echt niet zo lang kon wachten, na even aarzelen zou ze me er ‘tussen’ nemen binnen een uurtje.

Naar de huisarts

Ik ben niet eerst naar huis gereden. Ik heb nog een tijd lang doorgebracht op het toilet op mijn werk en ben dan naar de huisarts gefietst. In de wachtkamer had ik aanhoudende buikkrampen, ik lag bijna te rollen over de vloer.

Toen ik bij de huisarts binnen wandelde in het kabinet zag zij meteen dat er iets grondig mis was. Ik moest me onmiddellijk op de onderzoekstafel leggen. Ik was er van overtuigd dat ik een appendicitis had en dat die nu wel echt op springen stond. Ik was echt wel in paniek.

De huisarts onderzocht mijn buik en vroeg plots of ze mij gynaecologisch mocht onderzoeken. Ik vond dit heel erg vreemd, maar ik heb toen haastig ja geknikt.

De arts toucheerde mij en zei toen met grote verbazing ‘mevrouw u heeft geen appendicitis, u bent aan het bevallen’.

Ik was echt aan het bevallen

Ik was gechoqueerd, wat bazelde die arts nu? Maar toen ze me kordaat toe sprak om mijn knieën op te trekken en te beginnen persen richting haar vingers wist ik dat ze het echt wel meende. Ik was echt aan het bevallen.

Tussen de weeën door heeft de arts een ambulance gebeld. Maar nog voor de ambulance er was lag de baby al op mijn buik, ik heb maar 5 keer hard moeten persen. De arts heeft de navelstreng doorgeknipt en de baby afgedekt met handdoeken.

Ondertussen waren de ambulanciers gearriveerd en werden we snel naar het ziekenhuis gebracht. In de ambulance ben ik bevallen van de placenta. In het ziekenhuis stond al een team klaar om ons op te wachten. Ze hebben de baby onmiddellijk mee genomen voor onderzoek. Ondertussen werd ik gecontroleerd en onderzocht, een beetje opgefrist en in een ziekenhuis tenue gestoken.

Was het een jongen of een meisje?

Ik werd nu wel wat ongerust. Hoe was het met de baby? Waar was de baby? Was alles goed? Hij huilde hard na de bevalling en in de ambulance maar had hij ondertussen misschien iets gekregen?

En opeens bedacht ik me dat ik niet eens wist of ik bevallen was van een jongen of een meisje.

Toen kwamen er 2 vroedvrouwen binnen met een babybedje en daar in mijn baby. “Je kindje is kerngezond mevrouw, ontbloot jouw buik en borst en dan gaan we hem eens lekker bij jou leggen zodat jullie kunnen bekomen van jullie avontuur.”

Hem? Is het een jongen?

Ja! Een flinke zoon van 3.7 kilo en 52 cm. Dikke proficiat.

Ik heb toen aan de vroedvrouw gevraagd om mijn handtas op te halen op spoed zodat ik naar mijn man kon bellen. Die wist nog altijd van niets, alleen dat ik ziek was geworden op mijn werk en dat ik een afspraak had bij de huisarts.

Wie is er bevallen?

De telefoon ging over. “Hallo schat? Alles oké met jou?” En met bibberende stem heb ik gezegd “Ja, ik ben juist bevallen van een zoon schat”. Mijn man was helemaal verward “wie is er bevallen?”. Ik heb het toch een aantal keren moeten herhalen voor hij het echt door had.

Na mijn man heb ik mijn moeder gebeld die niet meer riep dan “dat meen je niet, ik kom er aan”. Ik heb toen nog gezegd “mama, kan jij eerst wat spulletjes bij elkaar rapen voor mij en voor de baby.”

De daarop volgende uren heb ik familie opgebeld en opvang geregeld voor mijn dochtertje. Iedereen was super behulpzaam en er werden zelfs last minute suikerbonen voor me geregeld.

We waren verrast, in shock maar ook super blij en onmiddellijk dolverliefd op onze zoon. We vonden wel pas een naam na de 2^de dag omdat we er maar geen vonden waar we het over eens werden, haha.

Onze dochter van 6 heeft heel erg snel kunnen wennen aan het idee, kinderen zijn dan ook super flexibel. Ze was helemaal weg van haar broertje. Samen met mijn moeder heeft ze uitdeel cadeautjes gemaakt voor op school.

Na 3 dagen ben ik naar huis gegaan, we waren in topconditie. Ondertussen is onze zoon 2 jaar en kunnen we een leven zonder hem niet meer voorstellen. Maar het blijft toch een straf verhaal! Hij zal dat later nog heel vaak te horen krijgen.