Een vlotte bevalling en een wolk van een baby, dat is wat je elke zwangere vrouw van harte toe wenst als ze zwanger is.
De geboorte van je kind is een zeer intense ervaring, een moment waar alle gevoelens en emoties bij elkaar komen en met als kers op de taart die eerste ontmoeting met je kleine wondertje.
Elke bevalling is anders, elk bevallingsverhaal is uniek. En nooit verloopt een bevalling volgens ‘het boekje’.
Bij Baby Spa & Precho vinden we het heel belangrijk om verhalen te delen, omdat praten helpt. Het helpt om intense gebeurtenissen een plaatsje te geven en het werkt inspirerend voor anderen. Het geeft je het gevoel dat je niet alleen staat met jouw unieke verhaal.
De komende weken vertellen wij een aantal bevallingsverhalen van onze trouwe volgers. Want sharing is caring.
Vandaag kunnen jullie het verhaal lezen van Lore. Lore onderging na een lange en zware arbeid een spoedkeizersnede toen haar zoontje in moeilijkheden bleek te zijn.
Lore Vanhoorne:
Niets had geholpen
Op donderdag avond 24 januari werden wij om 19u ‘s avonds verwacht in het ziekenhuis voor een pre-inductie.
Ik had die week alles geprobeerd om de arbeid op gang te krijgen: pikant eten, wandelen, drukpunten massage, trappen lopen, …
Niks had geholpen. Door mijn opleiding als vroedvrouw wist ik dat veel vrouwen overtijd gaan, maar stiekem hoopte ik dat dit bij mij niet het geval zou zijn.
Ik was er klaar voor
Maar ik was er klaar voor. Ik was klaar om ingeleid te worden, de weeën te trotseren en mama te worden.
De dino koeken, druivensuiker en aquarius zouden mij erdoorheen helpen.
Nadat ik een uurtje aan de monitor had gelegen, werd er een ballonnetje in mijn baarmoederhals geplaatst.
Mijn vriend ging die avond thuis slapen. Uiteindelijk zou er die nacht niks gebeuren en dan had 1 van ons 2 een goede nachtrust.
Nadat hij was vertrokken voelde ik het ballonnetje werken. Ik kreeg weeën en ik had vooral veel last van mijn onderrug en schaambeen. Geen enkele positie was comfortabel. Toen ik de vroedvrouw belde, legde zij mij terug aan de monitor en zag ze dat ik al regelmatig weeën had. Ze besloot om mij een spuitje tegen de pijn te geven en het ballonnetje wat af te laten, zodat de weeën zouden minderen.
Ik heb elk uur gezien die nacht. Niet van de pijn, maar vooral van het discomfort.
Fris gewassen en al 2 cm opening
Tegen half 8 kwamen de vroedvrouw en de assistente de kamer binnen. Het
ballonnetje werd verwijderd en ik had ‘al’ 2 cm opening.
Er werd besloten om een tabletje op te steken met hormonen. Maar de
vroedvrouw stelde voor dat ik me eerst nog zou douchen.
Nadat ik fris gewassen uit het badkamertje kwam, zat mijn vriend al klaar in
de zetel.
Ik deed het schortje aan en ik vulde de vragenlijst in voor de epidurale.
Niet dat ik van plan was om er eentje te nemen, maar moest ik het toch willen, zou dat al achter de rug zijn, zei de vroedvrouw. Beste tip ooit!
Iets in mij zei dat het niet normaal was
Een half uur na het plaatsen van het tabletje kwamen de weeën opeens heel snel. Ze waren hevig en regelmatig en de pijn in mijn onderrug en schaambeen kwam terug.
Iets in mij zei dat dit niet normaal was. Ook kreeg de baby het moeilijker tijdens een wee. Zijn hartslag zakte dieper en hij bekwam heel traag. Natuurlijk had ik nog nooit ervaren wat een echte arbeid in hield, ik had enkel mijn ervaring als student vroedvrouw, maar toch ging er een klein alarmbelletje af.
Ik besloot een epidurale te nemen
Na een paar uur besloot ik toch om een epidurale te nemen.
Op het bed gaan zitten was een hele uitdaging opeens. Ik kreeg om 1 of andere reden mijn bekken niet gekanteld en alles deed pijn. Ik zei tegen de vroedvrouw dat er iets niet klopte en die nam mij gelukkig serieus. Nadat de epidurale geplaatst was (ha-le-lu-ja) kwam de assistente binnen met de echomachine.
Het was een sterrenkijker
Mijn gevoel klopte, de baby was een sterrenkijker. Bij elke wee duwde mijn schaambeen op zijn oogkas, waardoor zijn hartslag zakte.
Op dat moment had ik nog maar 3 cm opening en de vroedvrouw besloot om een speciale monitor op het hoofdje van de baby te plaatsen. Op die manier kregen ze een duidelijk beeld van de toestand van de baby.
Ik werd op handen en knieën gezet, niet echt gemakkelijk met een epidurale, en na een tijdje zouden ze kijken of de baby al dan niet was gedraaid.
Ik weet nog dat wij toen veel hebben gelachen met ons 2. De baby deed het duidelijk beter en de weeën kwamen nog steeds regelmatig, maar daar voelde ik niks meer van. Ik was helemaal ontspannen en ik had er een goed gevoel over.
Toen ging alles heel snel
Na een uur kwam de vroedvrouw binnen en mocht ik terug op mijn rug gaan
liggen. Vanaf toen ging alles heel snel.
De hartslag van de baby daalde, heel snel en heel diep. Maar deze keer bekwam hij niet. Zijn hartslag bleef laag.
Ik heb toen heel rustig achter de gynaecoloog gevraagd, maar vanbinnen schreeuwde ik het uit.
Er speelde allerlei scenario’s af in mijn hoofd en ik vreesde het ergste.
Ik werd direct op mijn linkerzij gelegd en terwijl de baby traag bekwam, kwam de gynaecoloog binnen.
Ik nog altijd 3 cm en de baby zat vast onder mijn schaambeen.
Het wordt een spoedsectio
‘Lore, we kunnen nog veel dingen proberen, maar we weten alle 2 dat dit uiteindelijk
een spoedsectio wordt’. Die woorden vergeet ik nooit meer.
De deur vloog open en ik werd klaargemaakt voor een spoedkeizersnede.
Iedereen was druk in de weer, maar ik bleef kalm.
Toen we richting het operatiekwartier vertrokken zei de vroedvrouw dat ze nog nooit iemand zo rustig heeft geweten die situatie.
Ik denk dat ik ergens een knop heb omgedraaid in mijn hoofd dat ik kalm moest blijven. ‘De baby gaat komen, we zijn er op tijd bij’. Dat zinnetje heb ik de hele tijd in mijn hoofd
gezegd.
In het operatiekwartier was iedereen super lief. Het ging snel en er werd gejaagd, maar iedereen nam de tijd om uitleg te geven aan mijn vriend en mij.
Het is een witte kop!
Toen Mathis werd geboren, begon hij direct te huilen. Ik denk dat op dat moment mijn hartslag en bloeddruk al een stukje lager werden.
‘Het is een witte kop!’ hoor ik de vroedvrouw nog zeggen, maar ik kreeg Mathis niet direct te zien. Na een paar minuten werd hij eindelijk bij mij gelegd. Ik had het geluk dat er huid op huid contact kon worden gedaan in het OKA zelf. Ik was niet echt emotioneel op dat moment, maar vooral opgelucht dat hij ok was.
Bedankt voor de aangename spoedsectio
Toen Mathis samen met mijn vriend en de vroedvrouw terug naar de verloskamer gingen, ben ik in slaap gevallen. Vanaf dan herinner ik me niet zoveel meer. Ik weet dat ik het team bedankt heb voor een ‘aangename spoedsectio’. Ze moesten lachen, maar ik meende dat
echt. Dankzij hun goede zorgen kijk ik er nu met een positief gevoel op terug.
Ik ben beginnen huilen
De dagen erna waren zwaar. Ik had fysiek heel veel pijn, ik was moe en we hadden veel bezoek.
Maar Mathis deed het goed. Hij was super rustig en de borstvoeding verliep super vlot. Toen mijn vriend mij de foto’s liet zien die tijdens de operatie zijn gemaakt ben ik beginnen huilen. Er is een prachtige foto waar dat Mathis juist uit de buik is en dat gaf mij bevestiging dat ik
effectief bevallen was en dat Mathis mijn baby was die 9 maanden in mijn buik heeft gegroeid. Ik ben die verpleegkundige nog altijd héél dankbaar dat zij toen zoveel foto’s heeft genomen.
Eens thuis heb ik mijn klop gekregen. Ik had het mentaal heel moeilijk en ik verloor vertrouwen in mijn eigen lichaam. Ik heb vaak ‘s nachts zitten huilen omdat dit niet was wat ik mij had voorgesteld.
Onze vroedvrouw was een schat van een mens
Nu gaat het beter. Ik kijk er met een goed gevoel op terug en ik weet dat het belangrijkste is dat Mathis in orde is. Het had helemaal anders kunnen aflopen.
Ik besef nu des te meer welke impact een vroedvrouw heeft op een geboorteverhaal. Onze vroedvrouw was een schat van een mens, ze heeft goed voor ons gezorgd maar ze heeft voornamelijk naar mij geluisterd. En dat ben ik haar tot op vandaag nog steeds dankbaar voor.
Wil jij ook graag jouw verhaal vertellen? Dat kan, stuur ons een mailtje op info@precho.be.
