Taboe doorbroken: Ik vergat mijn baby in de wagen
We hebben allemaal al de waarschuwingsberichten voorbij zien komen op (sociale) media van een hond of baby die alleen achtergelaten werd in de auto. En helaas niet altijd met goede afloop.
Onder dergelijke berichten lees je heel veel verbazing en ongeloof. Vaak met heel wat verwensingen en harde taal naar de ouders toe. Maar is dat wel helemaal terecht? Wat als het je nu echt is overkomen? Wat als je een fout maakt, een menselijke fout maar met rampzalige gevolgen?
Wat als een mama zich kwetsbaar zou opstellen en je haar verhaal zou doen, over hoe ze haar baby vergat in de wagen. Zou je nog haar nog veroordelen of zou er plaats zijn voor mededogen en begrip?
Vandaag doet Nathalie haar moedige verhaal.
Dolverliefd
Ik was 20 en in de fleur van mijn leven. Op kot, aan het studeren, veel feesten, veel vrienden, veel reizen… Het was op één van deze reizen dat ik Edward leerde kennen. Eén brok passie en vuur, onze romance was hevig, verliefdheid in de puurste vorm. Het was een hete, broeierige zomer op een exotische bestemming. Wij waren dolverliefd en gaven ons helemaal over aan de vakantieliefde. Beide wetende dat het na de zomer voorbij zou zijn.
Een cadeautje
Natuurlijk nam ik anticonceptie maar ik feestte er ook op los. Ben ik ergens een pilletje vergeten of was het misschien door die vreselijke kater na de zoveelste beach party? Maar ik werd dus spijtig genoeg het “cliché”, de jonge onverantwoordelijke en naïeve student die thuis kwam met een “cadeautje”.
Roze wolk
Abortus of adoptie was geen optie, dit was “my mess” en ik moest er mee “dealen”. Wonderwel wende ik snel aan het idee en als snel keek ik uit naar mijn dochter en heel het moederschap. In maart was ze daar, mijn prachtige dochter. Ik zat op een roze wolk. De eerste weken kon mijn geluk niet op: de ontelbare berichten, likes, telefoontjes, bezoekjes en geschenken.
De ommekeer
De ommekeer kwam er na een maand of 2. Mijn vriendinnen waren mijn baby talk nu echt wel beu en gingen terug naar hun leven van studeren en feesten. Mijn familie zette het drukke leven verder. De telefoon bleef stil, geen bezoekjes meer, geen berichtjes, zelfs geen likes meer op mijn baby spam. Het was enkel ik en de baby. Ik had niet eens een moeilijke baby, het was een gewone doorsnee baby. Maar al snel was ik oververmoeid, prikkelbaar, lusteloos en vooral heel erg eenzaam.
Vreselijk ongelukkig
In juni ging ik op zoek naar werk, mijn zwangerschapsverlof zat er op. De rekeningen stapelden zich op en het werd meer en meer overleven met een heel beperkt budget. De eerste job die ik kon krijgen heb ik uit pure wanhoop aangenomen. Vreselijk ongelukkig was ik daar: onder mijn capaciteiten, routineus, onderbetaald. Ik draaide regelmatig dubbele shiften om extra te kunnen verdienen.
In een roes
Ik leefde in een roes, het voelde allemaal zo surreëel, alsof ik in het leven zat van iemand anders. Iemand die ik niet kende, een vreemde. Na een slapeloze nacht me uit bed slepen om 6 uur, de baby klaar maken, naar de crèche rijden, de baby afzetten, naar het werk rijden, werken, naar de crèche rijden, baby ophalen, naar huis rijden en zo snel mogelijk in bed kruipen.
Weken ging dat goed tot die noodlottige dag 20 september 2017. Ik herinner me van die dag niet veel, net zoals al die dagen daarvoor. Elke dag was een kopie van de vorige, geen nuance, geen enkel verschil.
Er was iets met mijn baby
Ik weet dat plots mijn supervisor voor me stond, lijkbleek of ik dringend mee kon komen want er was iets met mijn baby. Ik liep achter hem aan, helemaal in de war, ik dacht dat we naar zijn bureau zouden lopen, dat er telefoon was van de crèche, dat er iets gebeurd was. Ik was in paniek. Maar we liepen naar de parking, ik begreep het niet, wat was hier in godsnaam aan de hand? En toen zag ik mijn wagen, een ambulance, de MUG, gebroken glas …Nog steeds drong het niet tot me door. Had een collega tegen mijn geparkeerde wagen gereden?
De babytas!
En toen zag ik de maxi cosi, met daarnaast de babytas. De babytas! De puzzel viel in elkaar. Want de babytas die hoorde op de crèche, samen met de baby.
Ze hebben zonnetje nog stabiel gekregen ter plaatse en samen zijn we naar het ziekenhuis gereden. Uiteindelijk heeft mijn dochtertje drie dagen in een kunstmatige coma gelegen, door de verhitting en uitdroging was ze in shock geraakt en waren haar nieren en lever beginnen falen. Het was bang afwachten of er beschadiging aan de hersentjes zou zijn.
Mijn hel
Mijn zonnetje is er helemaal door gekomen na een pittige revalidatie. Voor mij was de hel nog maar net begonnen. Uren ben ik ondervraagd geweest door de politie. Maar zelfs tot op de dag van vandaag kan ik me niet herinneren waar het is mis gelopen. Onderzoek heeft zelfs uitgewezen dat ik wel degelijk in de straat van de crèche ben geweest die dag maar ik weet nog altijd niet hoe het komt dat ik haar niet heb afgezet.
Levenslang!
Elke dag speelt die film in mijn hoofd en zoek ik naar antwoorden. Ik ben veroordeeld geweest door de rechtbank maar echte straf die is levenslang, de straf van eeuwigdurend schuldgevoel, de blaam die ik altijd mee zal dragen.
Een klein gebaar kan mensenlevens redden
Ik herinner me nog die militair, ergens in 2012, die zijn baby vergat in de wagen. Het kindje is overleden. Ik dacht toen ook ‘hoe kan dat nu?’ ‘wat is dat nu voor een vader’. Ik had een hard oordeel klaar. Ik hoop dat mensen met het lezen van mijn verhaal inzien dat het ieder van ons kan overkomen. Een kleine menselijke fout, iets vergeten, maar met desastreuze gevolgen.
Ik roep op om mild te zijn, te luisteren naar het hele verhaal en al zijn nuances vooraleer kei hard te oordelen. Maar ik roep vooral op om alert te zijn voor mensen rondom jou die het moeilijk hebben, die ‘strugglen’, die op automatische piloot functioneren, een klein gebaar, een reikende hand kan echt mensenlevens redden.
*Omwille van privacy redenen werden er schuilnamen gebruikt
Wil jij ook jouw verhaal delen? Mail ons dan gerust.
