Babykamer inrichten
Mijn zwangerschap was één grote roze wolk. We hebben er intens van genoten. Ik liet me helemaal verwennen met een baby shower, zwangerschapsmassages, weekendje weg met vriendinnen, een fotoshoot. Ik wou er alles uit halen, want zo vaak ben je natuurlijk niet zwanger.
Rond 16 weken liet een pretecho doen en hielden we een ‘gender reveal’ feestje. Het was een meisje, hoera!
Het hoogtepunt van de zwangerschap was toch het inrichten van de babykamer. Het moest er één worden met alles er op en er aan.
Urenlang zat ik inspiratie op te doen op Pinterest en ontelbare winkels heb ik bezocht om de ‘perfecte’ meubeltjes, decoratie, verf, enzovoort te vinden.
De babykamer was een pareltje. Ik kon niet wachten om ons prinsesje daar in haar bedje te stoppen.
In onze living hadden we een prachtige wieg neer gezet, helemaal afgewerkt met crèmekleurige bekleding.
Bevallen van een prinses
Het was een droom baby, we waren zo gelukkig. In het ziekenhuisbedje naast me sliep ze als een roosje. Ook het bezoek was onder de indruk. Eten, verschonen en slapen. We moesten haar zelfs wekken op een flesje te kunnen geven anders had ze zo de nacht door geslapen.
Ik vond het fantastisch want de onderbroken nachten daar zag ik eerlijk gezegd heel erg tegen op, ik had zelfs op voorhand een schema met mijn man besproken zodat ik zeker enkele nachten mijn rust zou kunnen nemen.
Eenmaal thuis begon de nachtmerrie
Vol goede moed hebben we het ziekenhuis verlaten, het gelukkige gezinnetje.
Maar thuis viel ik als snel van mijn ‘roze wolk’.
Onze droom baby wou niet slapen.
Niet in haar prachtige wieg en niet in haar bedje. Gewoon niet.
Vaak viel ze in slaap op mijn arm maar van zodra ik haar neer legde begon ze te huilen.
Uren heb ik naast haar bed gezeten op haar ‘perfecte’ kamertje maar ze deed geen oog dicht, en ik ook niet.
Het slaaptekort eiste al snel zijn tol. We waren kapot, helemaal doodop.
Mijn moeder kwam af en toe de baby enkele uren halen zodat ik gewoon even kon slapen.
Er moest iets gebeuren, dit kon niet blijven duren
Volgens de kinderarts was ons kind in prima gezondheid, ze kwam goed aan, ontwikkelde goed, groeide.
Maar het slaappatroon kregen we niet onder controle. We probeerden echt alles, een verstuiver, een knuffel met baarmoedergeluiden, speciale verlichting, tutjes in alle maten en vormen. We hebben zelfs de kamer heringericht.
Ik kocht een speciale wipper die automatisch schommelde maar ook daar was onze dochter doodongelukkig in.
Een reddende engel…
In tranen vertelde ik mijn situatie aan een vriendin die enkele weken voor me bevallen was.
Ze vroeg me hoe ze sliep als ze bij ons in bed lag. Want zij sliep samen met haar zoontje. Ik vond dat maar een heel gekke gedachte. Een kind hoort toch in zijn eigen bed? En is dat niet levensgevaarlijk? Wat als ze eens op de baby zou gaan liggen en hem zo verstikken? Nee, samen met je baby in een bed liggen leek me doodeng.
Maar het feit was wel dat haar baby sliep, en zij sliep. En zij zag er fris en fruitig uit, kon leuke dingen doen, genoot van het moederschap. En ik was een wrak!
Mijn vriendin was heel begripvol. Nooit heeft ze iets opgedrongen. Ze luisterde zonder te oordelen. Ze vertelde over het samen slapen zonder zelfs een suggestie te doen. Toen stelde ze voor om haar vroedvrouw eens langs te sturen zodat die mij alle informatie kon geven over ‘veilig samenslapen’.
Een wonder!
De vroedvrouw kwam langs, ze was heel lief en begaan. Op een heel ongedwongen manier vertelde ze ons over veilig samenslapen. Ze zei me dat mensen al eeuwenlang samen slapen en dat het in sommige culturen zelfs perfect normaal is om als gezin in één bed te slapen. Ze vroeg me welk dier zijn jongen ‘apart’ legde om te slapen. Ik moest diep en lang nadenken. Ze had wel een punt. Misschien was dat samen slapen nog zo’n gek idee niet.
Ze informeerde over slaaphouding, temperatuur, bedmateriaal, huidhonger enzovoort.
Uiteindelijk kozen we voor een co-sleeper. Dat is een babybed dat wordt bevestigd aan het ouderlijke bed zonder afbakening. Dus in principe een verlenging van jouw bed zodat de baby naast je kan slapen.
En dan… Gebeurde er een wonder. Onze dochter sliep. Ik voedde haar in bed, ze viel naast me in slaap en sliep een vast blokje van maar liefst 4 uren tot de volgende voeding. Ongelofelijk!
De vroedvrouw stelde ook voor om een draagzak van haar te lenen en te proberen. Zo kon ze lekker dicht bij me blijven en kon ik me toch vrij bewegen en zat ik niet meer op de bank gekluisterd.
Het was meteen schot in de roos. In de draagzak sliep mijn dochter als een roosje. Ze zat er nog geen minuut in en was al vertrokken.
De elektrische wimper heb ik online verkocht en met het geld heb ik een draagzak aangeschaft.
Ik ben zo blij voor het luisterend oor van mijn vriendin. Ik ben enorm dankbaar dat de vroedvrouw in mijn leven kwam. Ik was zelf nooit op het idee gekomen om samen te slapen maar ik zou het nu zeker warm aanbevelen.
Meer weten over veilig samenslapen?
https://www.lalecheleague.nl/borstvoeding-abc/artikel/126-veilig-samen-slapen
