Ik moet vast elke cliché gehoord hebben tijdens mijn zwangerschap. “Ben je zeker dat het maar één baby is?” “Jij eet vast voor 2” “Niet te veel aankomen hoor, daarna moet alles er ook weer af”.

Het was een frustrerende, akelige periode voor mij. Ik had het gevoel dat ik alle controle over mijn lichaam verloren was. Dagelijks werd ik geconfronteerd met mijn veranderende lichaam. Ik kreeg kwetsende opmerkingen en zelfs mijn begeleidende gynaecoloog was niet mild.

Als ik nu terugkijk op mijn zwangerschap was het een hele droevige tijd voor mij, boordevol onzekerheden en schuldgevoel.

Ik kwam 42 kilo aan tijdens mijn zwangerschap en vertel jullie graag hoe dat kwam.

Zwanger zijn en aankomen, dat is toch een logisch gevolg?

Bij zwanger zijn hoort nu eenmaal aankomen, dat gaat hand in hand en daar stelt niemand zich vragen bij. Tijdens een zwangerschap komt een vrouw gemiddeld 15 kilo aan. En zo had ik het me ook helemaal voorgenomen.

Ik ben een sportieve vrouw, tijdens mijn jeugdjaren deed ik zelfs intensief aan sporten. Maar ook op mijn 28^ste was ik een sportieve dame. Ik had me ook helemaal voorgenomen om tijdens mijn zwangerschap heerlijk door te gaan met sporten. Ik had me zelfs al opgegeven voor zwangerschapszwemmen en zwangerschapsyoga.

Toen ik zwanger werd woog ik 72 kilo, heel gemiddeld voor mijn meter 75. Gewicht was in mijn leven eigenlijk noot een ‘dingetje’ geweest. Ik heb me altijd wel lekker in mijn vel gevoeld.

Tijdens mijn eerste controle bij de gynaecoloog schrok ik wel toen bleek dat ik al een stevige 6 kilo was aangekomen. Ik had ook al een aardig buikje en het werd zo rond die 12 weken wel hoog tijd om het nieuws aan de ‘grote klok’ te hangen want al heel wat mensen was mijn beginnende buik opgevallen en ik kreeg ook al gerichte vragen.

De gynaecoloog maakte zich niet onmiddellijk zorgen. Ik dus ook niet, ik wandelde buiten op een ‘roze wolk’ en was klaar om het spannende nieuws te delen met mijn omgeving.

Of ik misschien niet veel vocht vasthield?

Rond mijn 25^ste zwangerschapsweek ging ik al vlotjes over de voorgeschreven ’15 kilo’ die een vrouw gemiddeld aankomt tijdens de zwangerschap. Ik kon het niet begrijpen. Ik deed dagelijks mijn wandeling van ruim een uur, hardlopen was niet meer mogelijk met mijn dikke buik. Ik at gezond, niet overdadig en voor de gezondheid van mijn kleintje lette ik extra op met zoetigheden, zout en vet.

Tijdens een controle bij de gynaecoloog sprak zij me aan over mijn toenemende gewicht. Ze waarschuwde me voor de gezondheidsrisico’s voor mezelf maar ook voor de baby. Problemen met suiker en zwangerschapsdiabetes werden uitgesproken. Ik moest opnieuw de suikertest laten afnemen en een ‘eetdagboek’ bij houden. Er was geen paniek maar de eerste bezorgdheden waren uitgesproken en ik voelde me onzeker en gekwetst. Volgens de gynaecoloog kon het ook gewoon zijn dat ik veel vocht vasthield maar een nauwkeurige opvolging was aangewezen.

Van kwaad naar erger en geen enkele medische indicatie

Rond 30 weken stevende ik af op die kaap van 100 kilo. Zo maar, genadeloos. Medisch was er niets mis met mij. Mijn suiker en cholesterol waren tip top. Geen verhoogde bloeddruk, perfect gezonde bloedwaarden. Frustrerend!

Ondertussen werd met dat gewicht en dikke buik bewegen steeds moeilijker. Ik had pijn in mijn knieën en heupen.

De opmerkingen vanuit de omgeving waren niet mild. Vaak ronduit kwetsend. Ik werd zo onzeker dat eten in het openbaar gewoon onmogelijk werd. Er waren dagen dat ik mezelf uithongerde uit pure angst om nog aan te komen. Maar ik kon er niets aan doen, ik kon het niet tegen houden. De cijfertjes op de weegschaal waren genadeloos. Voor mijn omgeving hield ik me sterk. Als er weer eens een opmerking kwam lachte ik het weg of verzon ik een smoes over vocht of suiker. Ik zocht naar uitvluchten om begrip te krijgen van de buitenwereld.

Ik had het gevoel dat ik bij niemand terecht kon met mijn verdriet en onzekerheden. Er heerst zo veel onbegrip over aankomen. Mensen gaan er van uit dat elk ‘pondje door het mondje’ gaat en dat jij zelf helemaal verantwoordelijk bent voor dat getal op de weegschaal.

Ik stortte volledig in bij de diëtiste

Ondertussen was mijn gewicht zo problematisch geworden dat de gynaecoloog me verplicht naar een diëtiste had gestuurd. Alles hield ik bij in mijn dagboekje. De diëtiste begreep er ook helemaal niets van. Ik had het gevoel dat ze mij niet geloofde. Herhaaldelijk vroeg ze of ik niets “vergeten” was in mijn boekje en of ik “al de snacks” ook wel opschreef. Bij één van de laatste consultaties stond ik helemaal te trillen voor ik die gevreesde weegschaal moest op stappen. Ik had de avond er voor niets gegeten, was volledig nuchter, ik had zelfs mijn thee die ochtend overgeslagen. Toen ik de weegschaal opstapte zag ik dat ik zelfs de 110 kilo gepasseerd was. Ik ben toen volledig ingestort. Ik kon zelfs niet meer praten, zo overstuur was ik.

Ik heb gesmeekt om te mogen bevallen

Het werd dan ook nog eens zo’n hele warme lente met een hittegolf. Ik zwol helemaal op. Vocht zat in mijn voeten, handen en zelfs mijn gezicht stond helemaal dik en gezwollen. Ondertussen was ik 42 kilo bijgekomen. Elke reflectie van mezelf was een pure confrontatie. Ik heb thuis spiegels laten weg nemen door mijn echtgenoot omdat ik mijn eigen aanblik niet meer kon verdragen. Bij de laatste controle wist zelfs mijn gynaecoloog niet meer wat zeggen. Ze mompelde enkel iets van “het wordt hoog tijd dat jij kan bevallen”. Mijn lichaam was helemaal op. Bij de gynaecoloog heb ik gesmeekt om te mogen bevallen. Ik was toen 39 weken en 3 dagen zwanger en ik kon gewoon niet meer. Ik was zelfs niet meer in staat een briefje van 20 euro op te rapen dat ik liet vallen bij de bakker. De gynaecoloog heeft mijn smeekbeden aanhoort en ik ben de dag daarna ingeleid.

Ik had gelukkig een relatief vlotte bevalling, 5 uur weeën en 18 minuten persen en toen werd onze wolk van een baby geboren. Wel een klepper van 4 kilo 650 gram maar blakend van gezondheid.

Tot op heden weten we niet wat mijn extreme gewichtstoename heeft veroorzaakt. Ik en zowel mijn baby zijn medisch binnenstebuiten gekeerd maar er werd niets gevonden.

Een jaar na datum ben ik bijna al het gewicht weer kwijt. Waarvan de eerste 35 kilo in de eerste 3 maanden na de bevalling. Ik heb altijd gedroomd van 2 kinderen maar door heel het euvel met mijn gewicht ben ik doodsbenauwd om nog eens zwanger te worden.