Ik heb veel mooie herinneringen aan mijn mama. De zachtheid van haar stem, haar warme handen, haar zoete geur en haar mooie glimlach.
Hoe ik altijd heerlijk bij haar in bed ommocht kruipen als ik een slechte droom had. En hoe we samen aan het aanrecht stonden, ik op een verhoogde, balletjes draaien voor de verse soep.
En als ze in bad zat en ik kwam de badkamer binnen dan maakte ze direct een plaatsje voor me, ik maakte zeepbellen en zij las haar boek.
Mijn mama overleed toen ik amper 6 jaar was. Een tragisch ongeluk, in één klap was ze gewoon weg. Het leven ging door zonder mama. Ik miste haar verschrikkelijk.
Ik had haar zo hard nodig
Ik werd ouder maar de tijd heelde geen wonden, integendeel het gemis werd erger, knagen, altijd daar die leegte en het intense gemis.
Ik herinner me nog levendig dat ik op mijn 15de wakker schrok, ik was helemaal bezweet en in paniek. Ik had gedroomd over mama maar in kon me haar ogen niet meer voor de geest halen. Waren ze bruin? Of groen zoals de mijne? Of blauw.
Uren heb ik wakker gelegen, denkend aan mama, haar gezicht, haar haren, haar ogen. Ik voelde me benauwd en angstig. Het beeld van mijn lieve mama was aan het vervagen. En hoe hard ik ook mijn best deed, ik kon het me niet herinneren. Het was weg.
Op zoek naar een foto
Als een gek ging ik op zoek, naar foto’s, een foto van mama. Een rijbewijs, een oude bibliotheekkaart, iets met haar beeld op. Maar mijn mama ging niet graag op de foto. Ze was een ‘mama’, zij trok altijd de foto’s. Ze was zo graag bezig met fotografie. Duizenden foto’s van mij, mijn papa, de hond, landschappen,… Maar geen enkele van mama.
Ik vroeg papa op hulp en samen hebben we elk album uitgekiend, elke foto zorgvuldig bestudeerd want misschien stond ze daar wel ergens, in de achtergrond. We vonden nog heel wat fotorolletjes die nooit ontwikkeld waren. We besloten ze allemaal binnen te brengen.
Een week en half heb ik in spanning afgewacht, kon ik de slaap niet vatten, hopend op die ene foto van mama. Toen ik de foto’s ging afhalen ben ik letterlijk naar huis gerend en samen met papa hebben we elke foto bekeken.
En plots was hij daar
En plots was hij daar, ‘de foto’, mijn harte sloeg enkele slagen over, ik hield mijn adem in. Het was een foto die ongemerkt was genomen. Ik zat op haar schoot, ze had haar roze zachte kamerjas aan, haar lange krullend haren los tot aan haar middel. Haar armen om me heen geslagen, haar kin rustend op mijn hoofd. We keken samen in een boekje.
Wat was ze mooi, nog mooier dan in mijn herinnering. En haar ogen waren groen, zo groen als de mijne. Met dat beeld dat ik van haar had kwamen de herinneringen plots weer terug. De geur van haar gewassen, handdoek droog haar. Het geluid van haar enthousiaste lach, het geslurp aan haar grote tas thee.
Ik heb de foto laten uitvergroten, hij hangt nu in mijn living. Het is mijn meest kostbare bezit.
Dus mama’s ga op die foto
Ik begrijp het, ik ben zelf een mama. Je hebt het druk, je haar ligt niet op z’n plooi, je hebt niet de juiste outfit aan of je denkt er kortweg gewoon niet aan. Als het fototoestel boven wordt gehaald dan duik je als eerste weg.
Maar de volgende keer als iemand het toestel boven haalt, denk dan aan mijn verhaal. Ga op die foto met je kinderen. Vraag zelf om momenten vast te leggen. Foto’s zijn herinneringen en af en toe worden ze iemands meest kostbare bezit.
